rincrunàre 
rin|cru|nà|re
pronuncia: /rinkruˈnare/
verbo transitivo

(AVERE)
ripassare con l'ago nell'ultimo foro già fatto cucendo, come avviene nell'impuntura


Indicativo presente:  io rincruno, tu rincruni
Passato remoto:       io rincrunai, tu rincrunasti
Participio passato:        rincrunato

Vedi la coniugazione completa


permalink


Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

rincrudimento (s. masch.)
rincrudire (v. intr.)
rincrudire (v. trans.)
rincrudirsi (v. pron. intr.)
rincrudito (part. pass.)
rincrunare (v. trans.)
rincrunato (part. pass.)
rincuccolire (v. intr.)
rincuccolito (part. pass.)
rinculamento (s. masch.)
rinculare (v. trans e intr.)
rinculata (s. femm.)
rinculato (part. pass.)
rinculcare (v. trans.)
rinculcato (part. pass.)
rinculo (s. masch.)
rinculoni (avv.)
rincuocere (v. trans e intr.)
rincuoramento (s. masch.)
rincuorare (v. trans.)


4