combriccolàre 
com|bric|co|là|re
pronuncia: /kombrikkoˈlare/
verbo intransitivo

raro fare, creare una combriccola

Indicativo presente:  io combriccolo, tu combriccoli
Passato remoto:       io combriccolai, tu combriccolasti
Participio passato:        combriccolato

Vedi la coniugazione completa


permalink


Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

combreto 1 (s. masch.)
combreto 2 (s. masch.)
combreto 2 (s. masch.)
Combreto 2 (s. masch.)
combriccola (s. femm.)
combriccolare (v. intr.)
combriccolone (s. masch.)
comburente (agg.)
comburenza (s. femm.)
comburere (v. trans.)
combustibile (agg. e s. masc.)
combustibilità (s. femm.)
combustiografo (s. masch.)
combustione (s. femm.)
combustivo (agg.)
combusto (part. pass.)
combustore (s. masch.)
combutta (s. femm.)
come (s. masch., cong. e avv.)


4