impuerilìre 
im|pu|e|ri|lì|re
pronuncia: /impueriˈlire/
verbo intransitivo

(ESSERE) assumere un comportamento infantile

Indicativo presente:  io impuerilisco, tu impuerilisci
Passato remoto:       io impuerilii, tu impuerilisti
Participio passato:        impuerilito/a/i/e

Vedi la coniugazione completa


permalink


Sfoglia il dizionario

A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z

impudicità (s. femm.)
impudicizia (s. femm.)
impudico (agg.)
impudore (s. masch.)
impuerilire (v. intr.)
impuerilito (part. pass.)
impuerire (v. intr.)
impuerito (part. pass.)
impugnabilità (s. femm.)
impugnante (part. pres.)
impugnante (agg. e s. masch. e femm.)
impugnare 1 (v. intr.)
impugnare 1 (v. trans.)
impugnare 1 (v. intr.)
impugnare 2 (v. trans.)
impugnativa (s. femm.)


---CACHE--- 4